امام رضا (ع) 4

قرار ما: ساحل گوهرشاد در راه که به سمت تو می‏آمدم، دو بار دریا به سمت خشکی پیش‏روی کرده بود؛ یک بار در کناره‏های دریای خزر و دیگری صحن تو، به سمت خیابان‏های اطراف. از این به بعد، هرجای دنیا گم شوم، قرار ما ساحل گوهرشاد؛ بعد از آب‏بازی جمعیت دور حرم، روبه‏روی چشم‏های آبی خدا؛ آن‏جا که درخت گلدسته تو، طناب طناب ریشه کرده است، از پنجره فولاد، به سمت زمین‏گیرهای خفته. چرا عدد هشت را به شکل سرپناه آفریده‏اند؟ روبه‏روی تو، اهالی هتل‏های بی‏ستاره به هم می‏گفتند تو را آن دور و برها دیده‏اند. ما که هر چه کمین نشسته‏ایم، تنها غروب‏ها رسوایی دلمان را نقاره زده‏اند. بیهوده نیست عدد هشت را به شکل سرپناه آفریده‏اند. آن‏جا بلیت‏های رفت و برگشت کبوتر می‏دهند تا هر روز، از گنبدت به سمت دهان باز رواق‏ها بلعیده شوند و به اعماق دعا فرو روند. حالا هر جا خدّام تو، پرهای رنگی پرواز را اشاره می‏کنند، می‏پرم. از این ستون به آن ستون فرج است. احساس آهو در دلم هر شب حیاطت آب و جارو می‏کنم *** چشم‏هایم را که می‏بندم، تو را بو می‏کنم خواب دیدم روی صحن تو طلاکاری شدم *** ضامنم می‏گردی و احساس آهو می‏کنم مثل آن دست میان ظرف سقاخانه‏ات *** دست‏های خواهشم را پیش تو رو می‏کنم خواب دیدم روی آبی‏های نقش گنبدت *** با دو رکعت، دانه دل را پرستو می‏کنم آسمان پای پیاده روی دستم می‏رسد *** زیر لب با گریه وقتی صحبت از او می‏کنم کیستی ای آشنایم ای تماشای غریب *** با تو تنها با تو تنها با تو من خو می‏کنم غربت آهو یک سبد گل می‏دهم امشب به دستان شما *** می‏سپارم دست‏هایم را به دامان شما جاده‏ها ماندند در بهت غریب فاصله *** چشم‏ها وامانده در اندوه ایوان شما هشتمین پرواز، امشب اتفاقی رخ نداد *** دل، پریشان شد، پریشان شد، پریشان شما